Dönmek.

Dönüp bakamıyordum şimdi'min, bulanıklık sonrasına durgunluğundan geçmişime.Korkum bir şey bulamamak değildi.Korkum geri gelememek de değildi.Korkum,şimdi'ye duyduğum az bir umudun kaybolmasınaydı. Her şeysizliğime,umutsuzlukda ekleyemezdim,suların çekilmekte olduğu kurak kıyımda.


Bir aşk,yarasını alır da yanına saklanırdı. Bir insan,zor olsada unutulurdu. Zamanla azalan arkadaşlıklar,yalnızlıkla doldurulurdu. Peki ya bir geçmiş,ömrün neresinde tutulabilirdi? Ömrün neresine tutunurdu? Gizli bir geçmiş gelip beni bulmuşken,bildiklerime inancım nasıl korurdu sağlamlılığını? Bilmediklerimi çözmeye gücüm yoktu! Bıraksın yakamı her şey.Ki farkındayım, hiçbir şey üstüme üstüme gelmiyordu! Ben kendimle kendimde kaybolmaya,bulunamamaya hazırdım! Sorulu bir hayata cevapsız kalıyordum. Yitirdiğim ne yoksa,şimdi verebilirdim eski de olsa güzel bir hafızasızlığa!


Özümün gizi,gizimin çetrefelliği aşkça sarıldığım kadının iki dudağından içeri döküldü. İçimi gizli özüme taşıdım.






Olmadı denediklerim.Bir başka seçeneğim vazgeçmek neticeliydi. Bana kalan avunmaktı. Bana kalan yaşamak. Bana kalan....




Kadını düşünmeye güç bulabilmem,suçlu hissettirmiyordu bana kendimi.Adını söktüm. Kadın diyordum kısaca.Kısaca anıyordum uzun uzun ve usul usul düşlemelerimde."nerede" diye en önce kendime sormuyordum. Unutmanın anlamını anlamalıydım,anlatmalıydım ve en sonunda unutmalıydım!
Dahası  yoktu! Dahası acıydı! Dahası hala aşktı!


Kimse sadece "kaybetmez", biliyordum. Kayıpların kazançları da vardı! Üzünçlerdeki derin sevinçler gibi.
Kazandıklarıma dokunsam hissedemiyordum.Kaybettiklerim zaten en uzağımdaydı.Kaybım bilincimdeydi ve aşktı bilinçsizlik bir zamanlar.
Yani kazancı anlatılamaz, yani yaşanılanı geçip gitmez!
Şimdi kaybıma bilinçsizlik dayanmıyor. Toprağın ve gökyüzünün bir sınırı olduğunu, yıldız ve mezarların çoklu yalnızlığını ve kahramanı olduğum hayatlardaki yerimi öğrendiğimden beri anladım ki çocukluk bitmiş!
İnadım engel olamamış büyümeme. Çocukluk bitmiş! Çocukluk bitmiş...




Dönmek,başa dönmek midir? Bir yenilgiyi kabul etmek güçsüzlük kanıtı mıdır? Yola çıkmışken adımların geriye vurması,hayata bıraktığım yerden ya da kaldığı yerden başlamak.


http://fizy.com/#s/14yu8w

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Benim en güzel şarkım sensin.

Bana kendini hatırlat çünkü ben unutkanım. Bildiğin İlhan İrem şarkılarına benziyorum özetle ''Sensiz ben yolumu bulamam'' o halde aşk ne kadar uzak kalabilir ki parmaklarına... Cümleler yakalamasa şarkılar yakalar. Şarkıda söylediği gibi ; ''Sen sustuğuma bakma, konuşmaya gücüm yok beni anla.'' Her şey anlamsız değil mi? Genimizde mutsuzluk var. Toparlanamıyoruz, bir kere geç kaldık ya yetişemiyoruz. Sadece bende değil ki bu çelişkiler, sende de var. Üzerimiz örtüsüz, müziğin sesi kısık, ben seni bağırmak istiyorum çağıramazken... Her şey bir yana, sen ellerimden yana, onlar anlamaz bizi çünkü kalp tersten yazıldığında plak, içinde şarkılar var ve benim en güzel şarkım sensin.
Devamı

Belki ben her şeyi yanlış biliyorum, hayat böyle yaşanmamalı...

Sen beni alıyorsun ya hani kendine. Saklıyorsun cümlelerine öpüyorsun sokak aralarında özlüyorsun. Hayat çok fazla seçenek sunmuyor ve ardı ardına sevemiyorsun. Sevdikten sonra dinlenmek gerekiyor, toparlanmak lazım. Öyle soluksuz sevecek k adar yetenekli değiliz. Sevişmek elini tutmaktı benim için, herkesten farklı... Bizi biz yapan uzun yolculuklar ve kulağımı öpen sesindi. Çocuk yanını sevdim ben senin, çocuktun zaten öğrenemedin sevmeyi... Çocukluk oyunlarına benzemiyordu aşk ve bir çocuğu kandırdığın gibi kandıramazdın beni, çocuklar neden kolay inanırdı? Aptallıktan mı? Saflıktan mı? Yoksa ilk kez karşılaştıkları için mi? Hangimiz ilk ''Seni seviyorum'' lafına inanmadık ki? İnsan bir kere kandırılınca bir daha inanmıyordu. Biz gibi... Sahte şeyler kalır ardımız sıra, dünya üzerine düşünürsek ne kadar gerçek olabiliriz ki? Eninde sonunda kaybetmiyoruz sanki... Güldürme beni aşkım, kimse sonsuza kadar bizim olamaz. Müzik azalır vokal'in sesi artar. O anı çok sev...
Devamı

Yalnızlık iyidir, bir kere trip atmıyor.

Bizden öncekilerin söyle(ye)mediği sevgileri olmuştur. İnsan bazen susuyor hatta çoğu zaman. İçimize attıklarımız dışımızda kalan insanlara eşit oluyor. Belki susmasan yanında olacak ama susuyorsun çünkü susmanın riski sıfırdır.  İnsan risk  almadığında daha yalnız kalıyor. Özellikle erkeklerin böyle sıkıntıları var. Kızlar biraz daha rahat. Hani ''ilk adımı erkek atar'' felsefesinden gelen bir şey bu. Gerçi bu felsefeyi uyduran kim onuda bilmiyoruz. Böyle bir felsefeye ihtiyacımız var mı onu da bilmiyoruz. Yaşantımızda genel olarak bir bilinmezlik hâkim. Sevgisini içine atarak ölen insanlar var. Muhtemelen sen de onlardan biri olacaksın ya da bu yazının etkisiyle gidip birine; ''Ben aslında seni seviyorum'' diyeceksin. Bu cümlenin sonunda o üç harfli şey olabilir. Yani göt olabilirsin. Sevgiye karşılık alamamak göt olmak mıdır? Orası tartışılır. Kimse kendiliğinden anlamaz. Yani bir kızdan şöyle bir cümle duyamazsınız: ''Sanırım sen beni seviy...
Devamı