Bir çok insan aşkı arıyor.

Kimsenin kalbi kırılmasın diye uğraştığında en çok kendini kırıyor insan ve dönüp baktığında aslında kendinden başkası yok etrafında... İnsan yalnız doğar ve yalnız yaşar, yalnızlık öğrenilecek bir şey değil ama öğretilen bir şey.

İstemek 

ile yapmak arasında çok fark var. Başlamak bitirmenin yarısıdır saçmalığına inanmıyorum. İnsan inançları için yaşıyor olabilir ve bu dünya hayal kurmak için çok anlamsız.

Genel olarak beklentilerimiz var. Bir çok insan aşkı arıyor. Aşk mutlu eden bir şey mi? ya da olmadığında oluşan eksiklik insana zarar verir mi bilmiyorum. Özeti olmayan insanlar var bazıları özet bile olamıyor. Sonra aşk diyorsun, ben diyorsun. Eşleşemiyorsun.

Ruh eşi mantığını kavramak zaten mümkün değil. Eğer ruh eşi diye bir şey varsa; O ruhun hangi bedende saklı olduğunu bulmak ayrı bir tez konusu. Ve ya ruh eşin seninle aynı cinsten bir bedene bırakıldıysa... İnsan bunları düşünmeli, gerçekler iyidir. Severim ben.

Tahammül etmeyi bilmeyenlerimiz var onlardan biri benim ki; tahammülsüzlük kötü bir şeydir bilirim. Sanırım daha az düşünmek lazım, gamsız olmak lazım. Yaşarken ölmek lazım.

Karşında biri var ve seni anlamıyor zaten anlamak zorunda değil. Kimse kimseden üstün değil gibi bir yalana inanmak zorunda bırakılanlarımız var. Durum sandığın gibi değil. Neyin üzerinde olduğundan çok neye hükmettiğindir önemli olan.

ve aptal insanlar var hepimizin hayatında...
O zaman bu bizim hayatımız değil. Bir hayata sahip olmak belediye otobüsünde boş bir koltuğa sahip olmaktan fazlası değil. Hani bizimdi lan bu hayat?