Kendi denizimiz.
Annem beni kızaklardan hayat denizine indirirken paslı bir demir gibi vıyaklamışım. Bilmediğim rüzgarlarda savrulurken nereye gittiğimi anlamamışım. Dümenin başına geçmeye ne zaman çalışssam rüzgar beni savurmuş. Belli bir zaman bilmediğim ufuklara yelken açmışım. Dümenin başına geçmek istediğim de baktım ki dümen elimden kaymış hayat rotasına sokmuş beni. Ben rotamı çizmiştim aslında,herkesin demirlediği limana değil de kendi keşfettiğim ana karaya demirlemek istemiştim. Baktım ki dümeni kavrayamamışım insanların alışa gelmiş duraklarına varmaya başlamışım. Tekneyi batırmak üzereyken bir deniz kızı çıka gelmiş,dümeni sıkı tut demiş,peki hayat mı benim elimden tutucak? Yoksa ben mi hayatın elinden tutuyorum?