Bumerang

Bazı şeyler var böyle eskiyor, esli kıyafetlerimiz hani... Bazen giyemeyeceğimiz kadar eskiyorlar, atmaya kıyamıyoruz, seviyoruz yinede. Yenisi güzel oluyor onu da seviyoruz ama eskisinden geçmek kolay olmuyor. İşte bir şeye alışmak, sevmek, kendine katmak bu. Geçememek hep alışkanlıktan.

Sanırım şu sıralar duygularım biraz daha yoğun. Sanki bir yolcuyum ve tuhaf çelişkiler var içimde. Sanki bugün yalnızlığı sevebileceğim, kendime sığınabileceğim bir gün. Şimdi bir başkası anlayamaz bunu. Hepimizin içinde küçük mutluluklar küçük hüzünler yer alır. Hem yoğunuz hem yorgun. Belki ben biraz fazla yoruldum ve nedeni sensizlik değil. Anlatsam, içimi döksem ya da boşver işte ben hiç dökmedim ki içimi. Yine oturuyorum hala biraz yalnız. Sanki bütün sıkıntılar benim ve hiç anlatasım yok. Düşünüyorum ve cevabım da yok. Başarısızlığım, beceriksizliğim. Ben tam bir fiyaskoyum. Elde ne var ne yok görüyorum. Açıkçası pek de bir şey olmadığını biliyorum.  İleriye atmak için küçük bir adımım bile yok. Geriye baktığımda da hiçbir şey yok. Oysa her şeyi yitirmedim. Kalan bir şeyler var. Bir özelliğim var işte hep kafam karışık. Ne yapsam diye soruyorum sana; ''İçinden geleni yap'' diyorsun. İçimden bir şey gelmiyorsa? İşte en zoru bu. İnsan içinde taşıyabileceklerini...

Böyle bir bankta oturalım ben senin denize benzeyen gözlerine bakarken sen birden gül. Sonra ben sorayım ''Niye güldün öyle?'' diye. Sen tekrar gül. Biliyor musun benim küçükken yetmiş ikili bir pastel boya takımım vardı ama hiçbiri senin g özlerindeki maviyi oluşturamaz. Söylesene neden bu kadar güzelsin. Sorularımla yoruyor muyum seni yoksa? Sen bir şey söyleme bir kez daha gül çünkü ben bilirim ki; insanın gözleri sevmediğine böyle güzel gülmez. Sen hep gül ben bir bankta otururken yanımdaki seni gelecekteki hayallerime taşıyabilirim. Sen taşınma ama benden sadece gül çünkü sen gülersen bütün maviler utanır ve ben seni en baştan severim.